Amaç: Kronik hastalıklar yaşam kalitesini olumsuz yönde etkilemektedir. Ailelerin kronik hastalık ile baş etme yöntemleri ve ruhsal sorunları, çocuk ve ergenlerin davranışların özelliklerinde rol oynayabilir.

Yöntem: Prospektif olarak yapılan çalışmaya, 6-17 yaş arasında Tip 1 diabet tanılı 43 olgu alınmıştır. Olguların metabolik ve klinik verileri geriye dönük olarak toplanmıştır. Demografik veriler için anket formları doldurulmuştur. Bireysel görüşme ve aile görüşmeleri, çocuk ve yetişkin psikiyatristleri tarafından yapılmıştır. Depresyon ve kaygı değerlendirmeleri Durumluluk-Süreklilik Kaygı Ölçeği (DSKÖ), Çocuklar için Depresyon Ölçeği (ÇDÖ) ve Beck Depresyon Ölçeği (BDÖ) ile yapılmıştır.

Bulgular: Tip 1 diyabetli çocukların %2,3’ünde depresyon, %23,2’sinde durumluluk kaygı, %25,5’inde süreklilik kaygı düzeyi yüksek saptanmıştır. Annelerin %24,4’sinde ılımlı, %6,9’unda orta derecede depresyon tespit edilmiştir. Annelerin %7,3’ünde durumluluk kaygı, %11,6’sında süreklilik kaygı düzeyi yüksek bulunmuştur. Anne ve çocukların, depresyon, DSKÖ skorları arasında anlamlı ilişki bulunmuştur. Çocuğun depresyon skorundaki artışın, annenin süreklilik kaygı skorunu etkilediği saptanmıştır (OR: 1.2, CI: 1.01-1.49), (p=0.02).

Sonuç: Tip 1 diyabetli olguların izleminde ruhsal sağlık durumu genellikle gözardı edilmektedir. Tip 1 diyabetli çocuk ve ergenlerde, kaygı ve depresyonun taranması ve tedavi edilmesi için doğrulanmış ve etkin yöntemlere ihtiyaç vardır.

Anahtar sözcükler: depresyon, kaygı, tip 1 diyabet

Yeni Sempozyum Dergisi 2020; 58(2):7-11